Pazar, Hecha, focaccia ve antrikot... Özeti budur!

Yoğun geçen bir hafta, keyifli bir Cumartesi ve bana ait kocaman bir Pazar! Yemek yapmak hatta aklında bir tarif ile uyanmak için ne kadar güzel bir gün değil mi? Kahvaltı, gazete keyfi, çamaşır-bulaşık halleri sona erince, sabah (üşengeçlik ile) fırından aldığım ekmek hamurunun kıvama gelmiş olmasını görmek, keyiflenmek... 

Sonra acele ile değil keyifle bir soğanı ince ince doğramak, ardından sarımsağı (elime kokusu sinmiş ne olacak bugün Pazar vurdumduymazlığı ile) doğramak ve kısık ateşte yaklaşık 15-20 dakika (boyunca zaman durmuşcasına) karamelize etmek... İşte ben keyif diye buna derim!

Focaccia ekmeği geldi sabah sabah aklıma, yapayım da yiyelim dedim. Kaç zamandır hiçbir fırında denk gelmedim, halbuki çok severim. Pizza niyetinedir hatta daha pratiğidir, bilhassa çorba yanında çok yenilesidir. Biberiye ve karabiber ile iri taneli tuz ekledim; soğan, sarımsak karamelize ettim, soğuyunca hamura kattım ve sakince yoğurdum, arada iki yemek kaşığı un ve zeytinyağ ekledim. Focaccia öyle kuru kuru olmaz, Akdenizlidir; zeytinyağ kokar, biberiye kokar; bazıları içine kurutulmuş domates bile katar!

Sonra fırını önceden ısınması için 190 dereceye getirdim. Bu sırada son zamanlardaki favorim döküm tavayı yine az zeytinyağ ile yağladım. Ekmeğin ardından et pişireceğim, neden ekmeğe de destek vermesin ki tavam dedim. Tamam günlerden Pazar, vakit bol ama o kadar da bulaşık çıkarmaya, günü makine doldur-boşalt ile geçirmeye ne gerek var.

Gelişigüzel bir şekilde hamuru tavaya yaydım, üzerine yine biberiye ve iri tuz serptim. 

Ardından saatimi 15 dakikaya kurdum ve kış çayım ile dergim elimde fırının karşısında beklemeye koyuldum.

15 dakikanın sonunda mis gibi baharat kokulu focaccia işte karşımda... Yabancıların bir lafı var bu tip tarifler için “comfort food” diyorlar. İşte focaccia da öyle bir lezzet, sarıp sarmalıyor insanı mutlu ediyor, huzur veriyor. Ne de olsa karbonhidrat ve baharat!

Ardından hazır döküm tava sıcak ocağın üzerine aldım, içini şöyle bir sildim ve zeytinyağ, tuz-karabiber ve sarımsak ile marine ettiğim etleri pişirdim. 

Dedim ya kendisi bu aralar en sevdiğim, sebzeden ete, mantardan ekmeğe; her öğünde benimle...

Bence pratik olmak gerek şu hayatta ama pratik olacağım diye de lezzetten mahrum kalmamak gerek. Mutfakta zaman geçirmek, durup dinlenmek, keyifle yemek, kendine gelmek... İşte Pazar diye ben bu derim! Size de aynı keyfi dilerim...

Afiyette günler, iyi haftalar herkese...